بررسی و اولویت بندی معابر پیاده شهر زابل جهت بهسازی و نوسازی در راستای ارتقای شهری انسان مدار و پایدار (مطالعه موردی: خیابان های بافت مرکزی شهر زابل)

وضعیت نامطلوب زندگی پیاده در شهرها، عدم توجه کافی به مسیرهای عابرین پیاده در طرح­ های شهری و وضعیت نابسامان شبکه معابر و پیاده ­روها از جمله مسایلی هستند که دامن­ گیر شهرهای امروزی شده­ اند. این پژوهش برآنست تا با تبیین معیارهای یک محیط پیاده مدار، بر اهمیت آن به عنوان الگویی مناسب برای جایجایی در محیط شهری، تاکید کرده و هر کدام از معابر پیاده را برای امر بهسازی و نوسازی که نقش مهمی در تجدید حیات دوباره شهرهای از پا افتاده دارند، ایجاد نماید. یکی از معضلات شهر زابل نداشتن پیاده­ روهای مناسب درسطح شهر می­ باشد که تنها 30 درصد از پیاده ­روهای سطح شهر برای تردد مناسب می­ باشد. این امر ضرورت پرداختن به این مسأله را امری بدیهی می­ نماید. در واقع هدف اصلی که در این پژوهش به دنبال آن هستیم، این است که پیاده­ راه­ ها را به عنوان یک فضای عمومی برای امر بهسازی و نوسازی از طریق چندین شاخص که نقش موثری در خلق یک پیاده­ رو در شأن شهروندی دارد، بررسی و اولویت­ بندی نماید، تا به یک شهر انسان­ مدار و پایدار که در جهت حقوق شهروندی خود فعال است تبدیل شود. روش­ شناسی تحقیق حاضر، توصیفی و تحلیلی بوده و با استفاده از مدل وایکور 320 نفر از جمعیت شهر زابل به عنوان نمونه مورد بررسی قرار گرفته که در فرایند انجام آن، پس از محاسبه و زن­ ها با استفاده از تحلیل فرآیند سلسله مراتبی AHP، اولویت بندی پیاده­ روهای شهر زابل جهت بهسازی و نوسازی با استفاده از مدل وایکور مشخص می­شود. یافته­ های تحقیق نشان می­ دهد که وضعیت پیاده­ روهای شهر زابل از لحاظ شاخص­ های مطرح شده در این پژوهش از صد درصد وضعیت خوب و ایده­ آل عدد 37 درصد را به خود اختصاص داده­ اند که از این لحاظ در شرایط نامساعدی قرار دارند. و جوابگوی یک شهر انسان­مدار و پایدار شهری نیستند. بنابراین این پژوهش، با شناسایی و اولویت­ بندی کردن معابر پیاده شهر جهت بهسازی و نوسازی دوباره آن­ها، در واقع کمک شایانی به شهرداری به عنوان نهاد مسئول، جهت ارتقای شهری انسان­مدار، پایدار و مناسب شهروندان خود نموده است.